Czasu Present Continuous używa się w trzech sytuacjach.
- Po pierwsze – i jest to najczęstsze użycie – gdy mówimy o czynności, którą wykonujemy w chwili mówienia. Na przykład: Jem pizzę (teraz, w tym momencie). I'm eating a pizza.
- Po drugie – dla czynności, które niekoniecznie muszą się dziać w chwili mówienia, ale dzieją się tymczasowo lub – w pewnym sensie – "dookoła czasu". Jest to termin dość enigmatyczny i ciężko to wytłumaczyć teoretycznie, dlatego weźmy taki przykład. Powiedzmy, że dwie osoby rozmawiają o książkach i jedna mówi: "No ja teraz czytam taką bardzo ciekawą książkę Toma Clancy'ego". Oczywistym jest, że nie czyta jej dokładnie w tym samym momencie, w którym to mówi, ale zaczęła ją czytać na przykład kilka dni temu i jest "w procesie" jej czytania. Inna sytuacja. Zazwyczaj, gdy mówimy, gdzie mieszkamy, używamy Present Simple, ale jeśli sytuacja ma charakter tymczasowy, to wtedy używa się Present Continuous. Czyli jeśli na przykład mieszkamy w jakimś miejscu tylko przez jakiś czas (przykładowo ze względu na pracę) i wiemy, że za jakiś czas wrócimy do stałego miejsca zamieszkania, to możemy na przykład powiedzieć: "I'm living in Wrocław now".
-
Po trzecie – gdy mówimy o czynościach przyszłych zaplanowanych. Jest to dość intuicyjne, bo w języku polskim jest podobnie. Rozważmy taki dialog:
– Co robisz jutro wieczorem? (What are you doing tomorrow evening?)
– Idę do kina. (I'm going to the cinema.)
Czynność pójścia do kina najczęściej jest zaplanowana. Podobnie jeśli jedziemy gdzieś na wakacje w jakimś konkretnym, zaplanowanym czasie, również użyjemy Present Continuous:
We're going to Madrid in July. (W lipcu jedziemy do Madrytu.)
Konstrukcja wygląda w następujący sposób: Osoba (podmiot) + odmieniony dla odpowiedniej osoby czasownik „to be” + czasownik z przyrostkiem (końcówką) –ing. Na przykład: I am sitting. Pytania tworzymy za pomocą inwersji: Am I sitting?
